In 2013 stelde Kiezel Communicatie een advies samen voor het Landelijk Centrum Hygiëne en Veiligheid (LCHV). We bestudeerden daarvoor verschillende hygiënerichtlijnen, variërend van die voor opvang voor dak- en thuislozen, voor gevangenissen, tatoeëerders en voor seksbedrijven. Daar leer je nog eens wat van! Het LCHV wilde van ons weten hoe ze hun boodschap beter over konden brengen op hun doelgroep.

Thijs Veenstra, hoofd van het LCHV, kijkt terug op het adviestraject: ‘Kiezel Communicatie begreep vanaf het begin heel goed wat het probleem was. Ze snapten waar wij mee zaten. We zagen dat al in de offerte, waar direct de vinger op de zere plek werd gelegd. Tegelijkertijd kwamen ze niet meteen met een pasklaar antwoord, maar vroegen ze eerst verder dóór. Dat was waardevol.

Korte lijnen

‘We hadden veel direct contact. Er waren korte lijnen en Kiezel schakelde snel. En op het moment dat we kritisch waren, konden we het proces goed sturen. We hebben de ruimte genomen om feedback te geven en dat werd meteen opgepakt. Prettig, vonden we.

Weerstand

‘Met het resultaat zijn we heel blij. We hebben nu duidelijke richtlijnen voor de richtlijnen. Op het moment dat we onze eerste richtlijn hadden geschreven op de nieuwe manier, waren we ook wel een beetje benauwd: als het veld het ook maar goed vond! Er was inderdaad wel wat weerstand vanuit de GGD’en. Sommigen vonden het taalgebruik té eenvoudig. Maar we hebben goede argumenten gekregen waarom we dit voortaan zo gaan aanpakken. Het doel en de gedachte erachter zijn helder en daarom zijn de meesten uiteindelijk wel om: dit is de kant die we op moeten.

Beleidskeuze

‘De eerste richtlijn nieuwe stijl, die voor seksbedrijven, is nu in concept goedgekeurd. We gaan nu alle andere richtlijnen ook een voor een aanpassen. Ik zie bij mijn collega Janneke, die degene is die daar het meeste werk in verricht, dat ze de boodschap in de richtlijnen heel anders verwoordt. Deze omslag maakt deel uit van een belangrijke beleidskeuze van het LCHV: de richtlijnen zo duidelijk maken dat ze zelf hun werk doen, ook als de GGD er niet bij adviseert.’