Deze, die, dit, dat
In een tekst die verder heel prettig te lezen is, kan een klein woordje de boel flink verpesten. Neem het verwijswoord deze.
Geef de meterstanden door via de app. Deze downloadt u gratis via de Appstore of Google Play.
Deze? Hoezo deze? Waarom niet:
Die downloadt u gratis …
- Het is niet erg als de hoes nat wordt: deze is ertegen bestand.
- … met de retour-envelop. Deze vindt u bij deze brief.
- Je krijgt je spullen in een speciale krat. Deze halen we de volgende dag bij je op.
Als je er eenmaal op gaat letten, struikel je over de dezen.
Sandra, die bij Carola kwam voor een serie coachings, had in een vergelijkbare tekst ook voor deze gekozen. Waarom? “Het stáát netter, denk ik”, zei ze.
Deze is formeel
Netter schrijven is net zoiets als mooi schrijven. De schrijver denkt dat-ie moet laten merken dat-ie niet van de straat is. Dat-ie keurig kan formuleren. Hij trekt als het ware zijn nette, zakelijke pak aan.
Netter is niet altijd beter. Hier geldt de klassieke vuistregel: Als je het niet zo zegt, moet je het ook niet zo schrijven. Dat pak is stijfjes, formeel en afstandelijk. Spreek maar eens hardop uit. Zou je deze zeggen als je tegen iemand praat? Nee toch?
Dit of dat?
Hetzelfde geldt overigens voor de verwijswoorden dit en dat, als je verwijst naar een het-woord.
U verhelpt het probleem door de installatie te resetten. Dit doet u door het rode knopje aan de zijkant in te drukken.
Ik zie dan liever:
Dat doet u door het rode knopje aan de zijkant in te drukken.
Bij dit en dat lijkt het verschil iets kleiner. Maar het is er wel! Onmiskenbaar. Waarom dat is? Ik heb geen flauw idee.
Wie het weet, mag het zeggen.
Laat een reactie achter
Meepraten?We horen graag wat je ervan vindt!