Ben jij een moordenaar?
We bieden visuele ondersteuning aan uw presentatie
We hebben de inrichting verzorgd van het restaurant
U kunt een wandeling maken door de kasteeltuin.
Drie zinnetjes van drie willekeurige websites. Wat is er mis met deze zinnen? Ze zijn vermoord. Door een heel nare en geniepige sluipmoordenaar, genaamd naamwoordstijl. Dat klinkt onschuldig, maar naamwoordstijl is levensgevaarlijk voor gezonde communicatie. Werkwoorden, die even daarvoor nog energiek hun taak verrichtten, liggen voor pampus achter een ook al zo onschuldig lijkend lidwoord. En het erge is: volkomen nodeloos! Het is zinloos geweld…
Moord
Wat is er gebeurd? Laten we detective spelen. Sporenonderzoek met vergrootglas. Ik zie drie keer een woord dat eindigt op -ing. -ing is de vingerafdruk van de moordenaar. Net als -name en -atie. Als je één van die drie ziet, weet je zeker dat er iets niet in de haak is.
Nog een clue. Bieden, verzorgen, maken. Wat betekenen die werkwoorden in deze zinnen? Ze houden zich verdacht op, maar er zit geen actie in. Ze hangen maar wat rond, ze lijken geen overlast te geven, maar dat is schijn. Ze hebben zojuist een vitaal werkwoord om zeep geholpen.
Redding
Ondersteuning bieden. Een inrichting verzorgen. Een wandeling maken. Zie je nu wat er gebeurd is? De moordenaar maakte een zelfstandig naamwoord van een werkwoord. Gelukkig wek je ze met een eenvoudige heimlichmanoeuvre weer tot leven. Kiep dat loze werkwoord eruit en kijk wat er gebeurt: ondersteunen. Inrichten. Wandelen. Heerlijk, al dat leven in het voorjaar.
Dank voor deze tip Carola! Dit is er inderdaad één die er nog wel eens in dreigt te sluipen en die met jouw ezelsbruggetje simpel te voorkomen of op te lossen is.
Gegroet,
Frank
Graag gedaan, Frank.
Leuk stuk Carola. Dat blijf wel plakken bij de lezer!
Jammer dat je in de laatste alinea de Heimlichmanoeuvre even persoonlijk om zeep helpt 🙂
*typfoutje!* Dat blijft wel plakken bedoelde ik natuurlijk…
Niets menselijks is ons beiden vreemd :-). Ik heb mijn foutje hersteld inmiddels. Dank voor je opmerkzaamheid én het compliment.Overigens is heimlichmanoeuvre of heimlichgreep met een kleine letter. Zie dit advies van Onze Taal: http://www.onzetaal.nl/advies/casanova.php.
Een leuk stukje Carola. Weg met die futloze werkwoorden.
Ik begrijp uit de toelichtende tekst dat het alternatief van elke zin als volgt is te maken:
We kunnen uw presentatie visueel ondersteunen.
We hebben het restaurant opnieuw ingericht
U kunt in de kasteeltuin wandelen.
Heb ik dat juist geïnterpreteerd?
Ja Boyd, helemaal goed!
Ik heb een stiekeme, niet-onderbouwde theorie dat onze Nederlandse taal bij uitstek de taal van de naamwoordstijlen is. Op de één of andere manier doen we het makkelijk en graag.
Een voorbeeld: de Amsterdamse metrohalte genaamd ‘Wibautstraat’ werd verbouwd. Tegenwoordig hoort daar ook een communicatiecampagne bij, dus werd er tegen de muur een poster geplakt met de mededeling:
“Wij werken aan de renovatie van dit station’
Met deze zin is niets mis, zo op het eerste oog. Maar! Echter! Edoch! Amsterdam pretendeert een wereldstad te zijn, en heeft bovenstaande zin voor onze internationale bezoekers in het Engels vertaald:
‘We are working on the renovation of this station’
Dit voelt direct aan als steenkolen-Engels. En wel hierom: een Engelsman zou van ’to renovate’ niet snel op deze manier een naamwoord maken. Die zou gewoon zeggen:
‘We are renovating this station’.
Of in het Nederlands:
‘Wij renoveren dit station’
Tuurlijk, tuurlijk, het Nederlands kent niet direct hetzelfde onderscheid in de tegenwoordige tijd tussen de ‘present simple’ en ‘present continuous’, maar dan nog is dit een indicatie van de Hollandse voorliefde voor de naamwoordstijl. Hoeveel woorden eindigend op -atie of -ing hebben we wel niet?
Precies over dat opschrift heb ik het gehad met mijn compagnon Maria toen we in Amsterdam bij een klant moesten zijn, met precies dezelfde conclusie: waarom staat er niet gewoon: wij renoveren dit station.
Maria heeft een theorie dat de naamwoordstijl juist geïnspireerd is door het Engels. Ik weet het niet. Het valt me wel op dat Nederlanders vooral de naamwoordstijl bezigen als ze schrijven. Dan is het lekker formeel, lekker vol, lekker lang. Dan zijn ze net echte schrijvers. Denken ze, denk ik.